Κατά τη γεωμετρική εποχή (1050-700 π.Χ.), γνωστή και ως «Σκοτεινοί Χρόνοι» ή «Ελληνικός Μεσαίωνας», η μετανάστευση λαών της Μικράς Ασίας προς τα νότια και δυτικά παράλιά της, είχε σαν αποτέλεσμα την παρακμή των εκεί μεγάλων πόλεων – εμπορικών κέντρων, οδηγώντας στη συρρίκνωση του μυκηναϊκού εμπορίου, της οικονομίας και συνεπώς στην πτώση του μυκηναϊκού πολιτισμού και της τέχνης.

Στα νησιά των Κυκλάδων, όπου υπήρχε λίγο πηλός και μεγάλες ποσότητες λευκού μαρμάρου, αναπτύχθηκε και ήκμασε σε όλη τη διάρκεια της πρώιμης εποχής του Χαλκού (3000-1700 π.Χ.) μια παράδοση κατασκευής λίθινων ειδωλίων, σε αντίθεση με τα πήλινα τα οποία ήταν σπανιότερα. Σχηματοποιημένα μαρμάρινα ειδώλια εξακολουθούσαν να κατασκευάζονται, όπως και στη Νεολιθική εποχή (7000-3200 π.Χ.), παράλληλα με τα λιγότερο ή μη εικονιστικά (Εικ. 1).